Expeditie: Chicago

Allright, na twee weken dan toch maar eens een update vanuit Platteville. De cultuurschok is langzamerhand aangekomen en ik schrik niet meer van de liter cola die ik bij m’n BigMac menu krijg, die ik daarna ook nog eens gratis kan bijvullen. De eerste dagen in Chicago waren fantastisch, wat een stad, wat een mensen en wat boel Mc Donald's and Subway's. Werkelijk op elke hoek van de straat is iets te eten en daar wordt ook uitermate gebruik van gemaakt. Niet gek overigens, vrijwel alles valt hier valt onder het dollar menu terwijl je er in Nederland soms tot 3 euro voor moet vereffenen. Na een ritje in een metro van ongeveer 30 jaar oud stappen we uit op station Washington, om vervolgens naar de beruchte Navy Pier te lopen. Een pier, die zichtbaar meer populariteit heeft dan de pier in Nederland want de kroegen en restaurants zijn allemaal druk bezocht. Vanaf de pier heb je een prachtig uitzicht over de Sky line van Chicago, waar op de achtergrond vrijwel iedere 40 seconden een vliegtuig vertrekt vanaf het op één na drukste vliegveld ter wereld; Chicago O'hare Airport.
De tweede dag begint zonnig en we besluiten weer te vertrekken richting 'Downtown'. We stappen uit bij station Jackson en we volgen de menigte op de roltrappen naar boven. Eenmaal buiten pakken we allebei direct onze camera omdat het lijkt alsof we in een film zitten. Torenhoge gebouwen staan om ons heen, gebouwen waar geen eind aan lijkt te komen omdat ze in de plaatselijke bewolking verdwijnen. Daarom worden ze dus wolkenkrabbers genoemd. Tussen de gebouwen door rijden auto's, taxi's en bussen af en aan. De opmerking: 'hé kijk, een limo' hebben we ons zelf afgeleerd, omdat we er inmiddels al een stuk of twintig hebben gezien. Onderweg naar het Millennium park overheerst vooral het lawaai van het optrekken en afremmen van auto's, soms wordt dit overstemt door luid getoeter of een optrekkende truck.
Na een tijdje lopen komt er ineens abrupt een eind aan de verheven bebouwing. Werkelijk onvoorstelbaar, omringt door een muur van wolkenkrabbers ligt daar het hof van Chicago; het Millennium park. Ze zijn er duidelijk trots op, want alles is buitengewoon schoon en onderhouden. Een brede trap brengt ons naar een groot gras veld met een enorm theater. Op het grasveld liggen mensen die naar de enorme gebouwen rondom het park kijken en weer hebben we het gevoel dat in een film zitten. Als we even later over de Michigan Avenue lopen, de duurste straat van Chicago, worden we geconfronteerd met het feit dat deze wereldstad aan één van de vijf grote meren van de Verenigde staten ligt: Lake Michigan. In vrijwel vijf minuten slaat het weer om van zonnig naar ongekende duister, zo duister dat de straatverlichting aan springt. En dat om 14:00 uur, oh nee ik moet nu zeggen 2:00 pm. Een zware onweersbui trekt over Chicago en we besluiten dat dit een mooi moment is om de bus naar het stadion van de White Sox te nemen. Het is namelijk toch gratis reizen met het Ov, voor slechts 10 dollar. Eenmaal aangekomen wacht ons echter een teleurstelling want in verband met een wedstrijd voor het goede doel wordt er geen tour gegeven.
De derde een laatste dag in Chicago, volgens het weerbericht de beste dag van de week dus vandaar dat we die hebben gereserveerd voor de Willis Tower. De Willis Tower, voorheen Sears Tower, is met ongeveer 442 meter het hoogste gebouw van Chicago en tot 1997 was dit het hoogste gebouw ter wereld. Een lift brengt ons met 32 kilometer per uur naar boven en eenmaal boven begint iedereen spontaan te gapen om de oren weer los ‘ploppen’. Zodra je uit de lift komt kijk je eerst tegen een enorme rij mensen aan die blijkbaar staan te wachten om weer naar beneden te gaan. Daarachter bevindt zich het wonderbaarlijke uitzicht over Chicago, het lijkt haast onwerkelijk al die glazen gebouwen met op de achtergrond Lake Michigan. Nadat we aan alle zijden ongeveer 50 foto’s hebben gemaakt sluiten we aan in de rij voor het glazen balkon. Hier kun je werkelijk boven de straten van Chicago lopen en het verkeer zien rijden, maar zo lang naar beneden kijken doet vrijwel niemand..
Eenmaal terug in de metro is het alweer vier uur en we beseffen dat de eerste dagen er alweer opzitten. Maar het echte avontuur moet uiteraard nog beginnen; studeren in Amerika. We verzamelen ons op het vliegveld om met de bus richting Platteville te rijden. Portugees, Frans, Duits, en Arabisch, ongeveer 15 verschillende talen gaan er door de bus wanneer we langzamerhand de bebouwing van Chicago verlaten. De verwachte rijtijd bedraagt ongeveer 2,5 uur, maar over dat avontuur misschien later meer!